Kjøttankar.

Snart er Jakobs dagar tolde. Snart skal han omsetjast i delar og og hans døde kropp skal bidra til økonomien her på Småbruket. Saman med Genserlammet og broren hans tippar eg dei usubsidierte dyra vil klare å dekke opp for utgiftene til rekneskapsføraren min for fem timar.

Eg er ingen ordentleg bonde. Eg har eit bittelite småbruk på 25 mål. Å tru at min lille flokk med sauar skal kunne bidra vesentleg til økonomien er naivt. Fram til neste haust er det snakk om underskot. Det er ikkje mitt eiget valg av retning i forhald til den gjeldande som gjer meg så opprørt. Det er snarare at prisen på eit liv er så låg. At vår higen etter billig mat kompromissar med dyrevelferden. Eg har så få dyr her at eg kjenner att kroppshaldningar, tonefall og oppførsel. Eg kan fort sjå kven som manglar. Eg veit kven som er kjælen, kven som er skeptisk, kven som er modig og kven som er best på å rydde kratt. Eg ser dei same trekka hos fjørfea og kaninene. Eg er ikkje mot at me et kjøt, men eg er veldig i mot at me latar som at levande dyr er eit produkt. Eg er veldig i mot at mat er så billig at det ikkje kostar oss noko å kaste restane etter i går. Eg er veldig i mot at me fôrar opp dyra her i Norge på kraftfôr som i stor grad inneheld soya frå Brasil, fordi politikken gjer det billigare enn å fôre med graset som er slått her, med vår eigen dyre og norsk-kjøpte redskap. Eg er veldig imot at slaktekyllingane deler 1 m2 med 16 andre individ. Samtidig som kjøtet er så rimeleg, at dersom du har funne noko som kostar flesk er det bare å slå til. For du gjer sannsynlegvis eit skikkeleg kupp.

I dagane fram mot slakting er det opprør i kroppen min, og all frustrasjonen over liv og død og pengar og slik kjem til overflata. Eg kan ikkje tenkje meg noko meir meiningsfylt enn å produsere mat. For ete bør man, ellers dør man. Alt anna er eigentleg sekundært. Derfor fortset eg, med mitt skarve bidrag til nokre gode og forhåpentlegvis høgtidelege middagar. Der ein skrapar tallerkenen og varmar opp restane dagen etter. For på den måten viser ein livet respekt.

Reklame

Reklame

Og så var det stemmelenka då:

http://www.mediateam.biz/kjaeledyr/vote.php?id=299

Skjellakk

Denne bildekrusellen krever javaskript.

Så rart, at det skal vere så lett å gå seg inn på feil spor. Den manglande drillen, samt alle dei forefallande oppgåvene har fått meg til å fokusere så inderleg på tullete ting. Slik som denne stolen som eg har plundra med over ein lengre periode, med liming og flikking i fleire omgangar. Han gjorde det heilt tydeleg for meg at eg hadde mista grep om gamle kunstar då eg ikkje kunne greie å blande ein farge som gjekk i eit med resten av treverket. Ikkje før eg prøva å beise med vatn forsto eg kor hunden låg begraven. Den gamle mahognyen har falma. Alt trevirke vil på lang sikt bli veldig likt i farge. Mens furu og andre lyse sortar blir mørkare, blir mørkt virke lysare. Når eg då hadde pussa vekk den gamle overflata var det blitt umogleg å få den lysare att. Dette tynga meg mens eg sat ved ovnen og stirra på stolen framfor meg. ( Kjøkkenet er framleis det nærmaste eg kjem ein verkstad, der det er både varme og godt lys. )

Men så skjer det plutseleg at tankane løsnar, og når dei fyrst er tenkt så er alt så sjølvklart. Derfor er nå både frambeinet og sargen pussa ned og eg har dratt fram dei gamle flaskene eg kjøpte på Østfold Møbelsnekkarskule i 2001 frå innerst, bakerst i kottet. Denne gamle stolen er heilt sikkert overflatebehandla med skjellakk. Og derfor er det det eg har gjort i kveld. Oj oj oj, det er moro å kunne!

Veit du kva du kan? Jo, du kan stemme på Tammel: http://www.mediateam.biz/kjaeledyr/vote.php?id=299

Takk!

Eg blei ikkje heilt ferdig i låven denne dagen heller, men eg kom eit rimeleg godt stykke på veg, og slik i sju-tida hadde eg fått Emma til å prøve sauetrappa og gå inn for å ete kraftfôr. Men resten blei ståande rådlause på bakken, redde for nye utfordringar, og spesielt i mørket.

Det var gøy i dag. Eg fekk bruka ein del stumpar av materialar, og runde stokkar eg har barka og dratt i hus med tanke på at eg skal bygge med dei ved ein anledning. Og det blei ein ny og triveleg binge som for tida fungerar til værlam, men også seinare kan stengast av til sjuke dyr eller lamming. Einaste skåret i gleden er at også det andre batteriet til min trufaste venn Hitachidrillen har gjeve opp. Nå har det ikkje eingong styrke nok til å bytte bit, og eg får gjort så lite med takplateskruvar. Så då har det blitt spikring, og det har ikkje gått knirkefritt. Ikkje når ein del av materialane eg har til rådighet er hardt lauvtre. Og når eg har behov for å feste to frittståande delar funkar det ikkje i det heile teke. Då er det lett å merke antydningar av motlaushet.

Men sidan dagane er som dei er, altså temmeleg farga av ein fotokonkurranse i lokalavisa, og internettet fløymer over av gode ord, støtteerklæringar, tillit, håp, pågangsmot, lykkeynskingar og skryt i min retning, boblar det likevel i brystet. Det er så rørande med all denne oppmerksomheten, alle delingar av stemmelenker. At de gidder etter to veker. At de ikkje har gitt opp allereie, når det framleis er ein månad att av denne drøye konkurransen. Det er langt meir verdt enn eit gåvekort på 10.000! Eg er så glad i dykk. Tusen takk alle saman.

Men det er klart, eg treng ein ny drill og eg. Så eg vil gjerne ha det der gåvekortet. Stem med alt du har kjært; data, telefon, pod og pad. Ein gong om dagen, ein månad til.

http://www.mediateam.biz/kjaeledyr/vote.php?id=299

Flytte, rydde, brenne, kaste.

Det er moroare å skrive om bragdene sine. Det er gøy å dele når ein er på topp. Men sanninga er at det er mykje arbeid som ikkje nødvendigvis er særleg inspirerande her på garden. Det er dagar då motivasjonen til å gjere noko utelukkande er eit skrikande behov. Slik som nå.

For tida ryddar eg i den gamle høylåven for at sauane kan gå inn der i vinter. I fjor vinter var dørane til gjødselkjellaren hekta av og dei kunne gå ut og inn der slik dei ville. Då laga eg ein forhekk framom utedoens innhuk og bruka den som høysjakt frå fjosskålen der rundballen for anledninga stod. Eg lika patenten, og kunne vel ha gjenbrukt løysinga dersom det ikkje var for at det kunne bli litt vel vått på golvet der nede. Vinteren var såpass kald i fjor at problemet var lite før vårbløyta, men eg har ingen garanti for at det vil bli like kaldt og tørt i år. I tillegg har ein overhengande takrasfare meld seg pga det nye låvetaket. Tanken på at sauane skal traske ut og inn på ein langvegg er derfor urovekkande, eller eigentleg reint av uaktuell.

Og derfor må det ryddast att. Og eg byrjar å bli lei, for eg har teke i denne veden minst ein gong før. Eg har flytta på desse møblane tidlegare. Desse maskinene har ingen fast plass nå heller. Og så endar det med at ein del ting blir satt inn på golvet i det som skal bli møbelverkstaden min når alt anna er på plass. På nytt.

Takka vere ein besluttsam åtteåring fekk me faktisk flytta all veden pr kasting forrige helg, då kubbane susa gjennom lufta ein snau times tid. Etterpå fekk eg også sett opp ein skiljevegg og sortera ut værlamma frå søyene.  Og jammen var det på tide, for denne gjengen har blitt riktig så pubertale i det seiste.

Men veden kan jo ikkje ligge slik i ein haug. Og all redskapen må opp på mellomtrevet fordi det er ikkje plass i verkstaden. Presseningar og delvis lurvete isolasjon; eg veit at eg får bruk for det. Men kor skal del leggast i mellomtida? Retroborda og hyllene som har ein potensielt god verdi i byen er overskotsvare her i distriktet, men å hive det er ingen løysing..

Ryddast må det. For her skal dyra inn, og jo før jo heller. Og det må bli praktisk slik at eg ikkje brukar uforhaldsmessig mykje tid på fjosstellet, og fint fordi eg vil vise det fram for folk. Eg vil nemleg ha open gard framover mot jol. Småbruket er eit jolepostkort av natur. Det hekkar dompappar i dei gamle grantrærne her og besøker meg året rundt. Eg har gjerder av staur og ein låvebru av stein. Den er den smalaste sak i verda å skaffe seg eit fuglenek, og så er det komplett. (Vel, det hjelper med sno, og eg håpar skikkeleg at det kjem litt.) Uansett, når eg er ferdig veit eg det blir bra. Men det hjelper så lite akkurat nå.

Men det er gøy då, at eg har ein sau som deltek i ein fotokonkurranse 🙂 Stem gjerne på Tammel i dag igjen:  http://www.mediateam.biz/kjaeledyr/vote.php?id=299

Tammel, Småbrukets Julius

Denne bildekrusellen krever javaskript.

I vår kom eg på den gode ideen å kalle Tammel for Tammel for stadig å minne meg på at denne fyren skulle ha eit kortvarig liv. For at eg ikkje skulle knytte meg så til dette tåtelammet bytta eg bare plass på fyrste og seiste bokstav i «lammet» og planen var at det skulle vere tilstrekkeleg til å la vere å bli så innmari glad i han.

Det var ein tid der midt på sommaren, då han og Elsa plyndra det fine georginebedet mitt, at eg såg fram imot dagen då han skulle overgå til næringsmidlanes rekker. Men då bedet var oppeti var krisa avblåst.

Tammel har vist meg uendeleg tillit sidan han var liten, og liten var han lenge. Det er den typen tillit som eit hjarta blir rivd i fillebitar av dersom ein blir nødt til å avvise den. Noko som rett og slett har ført til freding med påfølgande kastrering av det trivelege tåtelammet.

Han har ofte foredratt å tusle rundt på tunet og halde plenen nede, framfor å traske rundt på jordet med dei andre sauane. Han har ikkje satt pris på den voldsame kulturen ungdyra i mellom, og syns at hønenes selskap er å foretrekke. Før han blei satt inn i ein binge på låven i selskap med dei andre værlamma, var det ikkje uvanleg å sjå Tammel med kyllingar på ryggen. Ein tradisjon som byrja den kvelden Tammel hadde sperra hønsegluggen med den litt for store kroppen sin. Då kyllingane vagla seg til i den deilige ulla gav det nok meirsmak og slik fortsatte det.

Sidan denne fine fyren er dårleg til å bidra økonomisk har eg bedt han bli marknadsførings- og maskotansvarleg ved Småbruket Besøksgård. Fyrste ledd var å melde seg på til Telemarks kjæledyr 2013. Det er ein tung oppgåve, for konkurransen strekker seg over fem veker og blåsast ikkje av før 6. des. Dagleg kan ein avgi ein stemme pr datamaskin, mobiltelefon og nettbrett. Og den gjeve prisen er eit gåvekort på 10.000 kr som kan nyttast på Herkules. For småbrukarens del, som alltid befinn seg i vasskorpa, ville det bety mykje og kunne føre til investeringar til vidare drift.

Eg vil prøve å poste eit nytt innlegg kvar dag, og eg vil oppmuntre dykk til å stemme på Tammel med dei gode kyllingvenen sine på ryggen. Så håpar eg de vil støtte meg, for både pengane og gjetorda er av stor verdi for oss.

Bare klikk på lenka og stemma er registrert. På førehand tusen takk :http://www.mediateam.biz/kjaeledyr/vote.php?id=299

 

 

Støvtørk

 

Det er på tide å tørke støv av bloggen igjen.  La meg byrje der eg slapp seist.

Juni, månaden før eg opna småbruket mitt for folk, var tidvis ein skremmande oppleving. Kvar gong eg fortolde nokre til at eg nå skulle realisere draumen min og starte besøksgard tok eg eit skritt nærmare stupet. Å blottlegge sit djupaste ynskje og hemmelege draum er ingen leik for pyser. Men eg leika då heller ikkje. Eg rydda, bygde, gjerda, marknadsførte, pynta, spikra og skrudde dagen lang, eg blei innhol i kjakane og mørk under augene, men eg hadde eit mål for auga og eg kunne ikkje snu. Eg har fått til så mykje i sommar, og nå som eg er i den lykkelege situasjoen at eg har erfart at vingane kunne halde meg oppe då eg vel hoppa utfor, er eg heller ikkje redd for å erkjenne at eg er litt stolt over kva eg har klart å få til.

Og heile tida har eg blitt oppmuntra. Eg har fått uvurdereleg hjelp frå familie og vener. Eg har hatt mengder av folk innom som har sett at eg har gjort mykje. Som ser kva eg har fått til og som ikkje peikar på kva som ennå ikkje er ferdig. Det har vore så godt. Eg kjenner det som om eg har hatt venner på besøk kvar dag i sommar, gjester som har gitt meg tilliten å la meg få ta del i ein dag i deira liv. Dette har vore den aller beste sommaren i mitt liv.