Endring

Det eg har satt høgast med dei seiste åras ustrukturerte tilvære, er den langsame frokosten, då eg har tid til å kvile augene på uendelegheten, ha ein kaffekopp i handa og vente med å starte dagen for fult til ovnskroken har blitt uuthaldeleg varm. Eg veit at dagen har blitt godt vaksen før eg tek kvelden uansett, så morgonen er tida for ro. Også det å kunne gå dagens tur i dagslys har vore ein rikdom. Når dagen er så kort, og så mykje av døgnet er mørkelagt er det strålande å kunne velge å bruke ein time midt i virketida til solsråler, frisk luft og utsikt. Og i tillegg har det vore ei glede å snekre på Levang, og dele liv med gode vener med gode vanar.

Dei to seiste vekene har eg jobba kvar dag, lange dagar. Rett etter halv åtte er eg ute av huset for å vere leksehjelp ein times tid, er heimom for å fôre og lufte Berte før eg dreg til Kragerø og innredar blomsterbutikk og er tilbake rett før 18. Så er det middag til folk og fe og ein kort tur med bikkja. Og dermed er eg ferdig med dagens plikter rundt 21.30

Det er nok ein overgangsfase. Eg skal for eksempel ikkje vere leksehjelp når butikkjobben startar. Og den neste rundballen er forhåpentlegvis ikkje like vrien (?) Ikkje er det like glatt å gå på tur, og eg treng ikkje å kjøre før ti på halv ni. Men pengejaget har sin pris, og nye klær eller finare bil ville ikkje vore motivasjon nok. Det er derimot tanken på eit tett låvetak, ein verkstad og ein eigen arbeidsplass.

Desse dørblada er nå frontar på disken i blomsterbua. I tillegg skjer det ganske mykje anna spanande der. Og eg likar å jobbe i butikk, og eg likar å møte folk. Så eg har vel ganske enkelt blitt litt rutinesky og let meg skremme av den voldsame starten.

Reklame

Istid

For tida skårar ute høgt på glatthetskalaen. Eg slit litt med motivasjonen nå det kjem til bikkjelufting, for eg syns ikkje det er stats å trippe fram, eg vil helst lange ut. Men Berte let seg ikkje affisere. Ho senkar tyngdepunktet, gjer seg brei, set fart og gjer det ytterlegare strabasiøst for meg å traske.

Dei stadig fysne sauane klagar sin naud over det dårlege utvalet på menyen. Rundball og kraftfôr er ikkje tilfredsstillande dag ut og dag inn, og dei proklamerar høglydt sitt udekka behov for variasjon i kosten. Derfor har eg teke med meg saga og bana meg veg gjennom skare og sno, felt eit lite tre og invitert på furufest. Mens den gule katten sporenstreks dilta etter meg, tok det lengre tid, grunna mykje nøling, før sauane hadde forsert jordet. Men då den fremste sauen i den lange rekka gjorde holdt, og ikkje let seg oppmuntre av korkje slag eller spark frå sau nummer to, hoppa denne over henne og fortsatte ferda. Til slutt var dei alle framme ved furua og gnagegildet kunne starte. Om det ikkje er så saftige greier, desse nålene og barken, så er det iallefall ferskt. Og etter bare eit par dagar var furua ribba. Og nå har dei endeleg fått tilslengt seg eit joletre.

2012, det lykkelege året.

Eg har akkurat opna porten hos sauane så dei kan vere ute igjen. I fem dagar har dei vore innestengt i gjødselkjellaren pga av takrasfaren. Nå har dei simulert nyttårsrakettar i eit kvarters tid, med høge sprett og flagrande ull. Alle stangar alle, alle hoppar på alle og eg har ledd høgt.

Tenk at eg har sauar. Eg har ynskt meg det ein god stund, ergo fleire år, men med ein særdeles stram økonomi har åra gått utan at eg har fått realisert det punktet. Då eg byrja å lage staur i januar for eit år sidan hadde eg bestemt meg for at eg skulle klare det same året. Og sjølv om eg ikkje fortolde det til heile verda før det bare var to veker til eg skulle få dei, i frykt for at eg ikkje skulle greie det, var eg rett og slett ganske overbevist om at eg skulle lykkast.

Eg hugsar det som gode dagar å stå under låvebrua og barke furutrær og ha det i tanken at dette skulle bli gjerdemateriell i sommar. Det var meinigsfult å planlegge bygningsmaterial av den store grana, og det er alltid like gøy med veddugnad og to entusiastiske gutar på firhjuling. Då me endeleg fekk byrja på å rive fjoset, med det i tankane å bygge opp at ein verkstad, syns eg verkelg at me byrja å snakke. I tillegg rakk sommarjobbpengane til låvemåling og litt isolasjon.

Det har vore andunger, det har vore bading, turar i skogen med bikkja, det har vore gode vener og varm familie. Det har vore dugnadar og besøk og selskap. Eg har vore sliten, men eg har vore glad. Og eg har fått utfordra hovud, kropp og hjarta.

Også i sommar var Rini frå Bali på besøk, og sommarshowet til Bettan, Didrik og Aleksander i Tønsberg var eit høgdepunkt. For min del var det å høyre på Rinis entusiastiske utbrot over å sjå unge hr. Rybak i levande live, endå eit hakk meir underhaldande en sjølve forestillinga, og eg måtte hysje og dulte opp til fleire gonger.

Det er så kleint med slike bilder, at det fekk halde med dette eine, sjølv om det blei uskarpt..

Eg har kjent Rini lenge, og vore heime hos henne fleire gonger. Her bur ho med mann og to born.

Blomsterkusine Mari valgte fargar som matcha Bestemors finaste kjole.

Forutan at eg syns syster mi bur for langt unna, er det einaste ordentlege skåret i gleden at eg ikkje lenger kan fortelje Bestemor om mine kvardagslege bragder. Det saknar eg veldig.

I 2012 har eg jobba på kafe, snekra møblar, vore besøksheim, avlastar, leksehjelp og hatt andre små jobbar. Eg har selt kjøt, skinn, andungar og litt ved. Det har jommen holdt hardt. Men i 2013 skal eg byrje i 100% stilling i ein blomsterbutikk i Kragerø. Fyttigrisen, det kjem til å bli gøy.

2012 til vurdering

Her får eg altså ein bloggpost heilt gratis, eg seier ikkje nei. :

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2012 annual report for this blog.

Her er et utdrag:

600 people reached the top of Mt. Everest in 2012. This blog got about 9 000 views in 2012. If every person who reached the top of Mt. Everest viewed this blog, it would have taken 15 years to get that many views.  (Wow! Utan samanlikning forøvrig håpar eg?)

Click here to see the complete report.