Hei Hildegunn, Berte, Patuppa, Josef, Emma, Victor og alle andre i 25/124.
Turen til Tsjekkia gjekk fint, og nå har eg vore på ball! ❤ Tusen takk for meg, og eg håpar de alle får ei riktig fin jol. Hels alle gjestene dine og syster di, når du snakkar med henne.
Beste helsingar Tilslørt Bondepike 😀
All tvil er rydda til side, det blir jol! Mamma har gjort underverker med huset dei seiste timane før alle dei fantastiske gjestene dukka opp. Det er sno i mengder, kaninene har fått nytt strø og alle har fått innesuiter etter at folketalet blei redusert her om dagen. Puslespelet er ferdigstilt, bikkja er blitt lufta. Det var eg som fekk mandelen i grauten og i kveld har me eti reker. Det einaste som eigentleg manglar nå, er du Ragnhild. Min fine, fine veslesyster som endå ein jol bur så alt for langt borte.
Eg håpar du får ein velsigna jol i varmegradene.
Og til alle dykk andre; god jol til dykk og!
I dag reiser Tilslørt Bondepike herfrå, og til trass for nokre uoverensstemmelsar, har det vore veldig hyggeleg å ha henne her. Det har jo ført til at me har fått jol i allefall, og mykje meir en det eg hadde greid om eg var aleine om prosjektet. Det er heva over ein kvar tvil. Det er vel derfor eg også har blitt litt sliten av henne, fordi det stadig må skje noko her. Men nå som ho har pakka saman sakene sine for å dra austover til jolefeiring i Tsjekkia, er det definitivt litt vemodig.
Likevel har me jo fått gjort litt i dag også. Ein seiste innspurt før TBs avreise, og før det ramlar inn gjester i morgon. Me har fått gjort ekstra stas på det eine soveromet, det som lenge har vore litt preglaust. Nå struttar det av jolestemning og eit temmeleg innbydane hyggehjørne. Og det kan kome godt med, når det ikkje er gjesterom til alle. Så kan også sofasoverane trekke seg litt tilbake om det skulle vere behov for det.
Når eg spør Kristine om eg kan kome litt seinare på jobb i morgon fordi eg må til Felleskjøpet før jol, er eg innstilt på å kjøre dei to timane det tek for å handle gryn i by’n, før årets seiste arbeidsdag på kafeen. Ho granskar meg som om ho vurderar om eg er riktig klok, før ho seier at eg slett ikkje treng kome i morgon, eg har sikkert mykje anna å gjere og det kjem nok ikkje så mange innom heller. I same sekund byrjar verda å smile til meg att, og hjartaet mitt blir lett. Og når dagen fortset med fleirfoldige ynskjer om ei god jol og eg får gåver frå folk eg ikkje viste tenkte på meg, byrjar ei kjensle som minnar om jolestemning å ta form i den litt slitne skrotten min.
På heimvegen dansar snofnugga under gatelyktene. Dei virkar nesten litt retningsville der dei svingar litt hit og litt dit og av og til litt opp, før dei sakte, men sikkert legg seg side om side nede på bakken. Vel heime møter ei bikkje som er tullete av gjensynsglede meg på kjøkkenet som luktar av svibel. Og plutseleg har eg fornya tru på at det verkeleg blir jol, om enn utan alle dei lyktene eg hadde tenkt å lage og henge opp i skogen rundt jordet. Også utan å få satt etasjeomnen som står i gangen, inn på det grøne soveromet, og utan å støype tinnhestar og henge dei i raude silkeband på furua på trappa.
Kvifor er det så himla viktig med dei smågreiene der? Folk flest lysset ikkje småskogen sin med levande ljos, det brukar å halde med ei ljosslynge i ein busk? Vel, det er vel bare det at eg har sett det for meg så lenge, og skjønar at det ville ha vore så fint, og så er det så kjedeleg å kjenne på nederlaget i ikkje å strekke til. Men eg er truleg ikkje den einaste som går på ein overambisiøs førjolsmell. Og nå blir det det det blir. Dermed strekker eg ei ljoslenke rundt inngangspartiet og ser at det er godt.
Nå dreg det seg verkeleg til. Når kalenderen har byrja på tjugetalet kjem dei hektiske rosene i kinna, og framdriftsplanen er ikkje lenger klar. Kva er viktigast liksom? Å vere klar med hus og heim før gjestene byrjar å rase inn, gjennomføre alle dei superkoselege tankane for inne og utemiljø, skaffe nok för til alle innbyggerane mine (det er mange helgedagar der Felleskjøpet ikkje har opent og eg skal på jobb dei dagane FK er tilgjengelege) eller bli ferdig med gåvene. Eg likar nemleg best å gje vekk dei heimelaga presangane. Då føler eg at eg gjev eg meir av meg sjølv, fordi eg har bruka tida og tankane mine på den som skal få gåva. I dag prioriterar eg joleverkstad og pakkeproduksjon.
***
TB virkar ikkje lenger like entusiastisk. Kanskje er det slik med maskekledde idealistar, at dei er best på fyrstehjelp og ikkje like supre på forebygging. Nå syns eg faktisk nesten bare ho gjeng i vegen.
Ekspedisjon Joletre blei avslutta i skumringa med positivt resultat. I halvannan time hadde me traska, bikkja og eg, og leita høgt og lågt. Og etter noko som kjendest som motbydeleg lenge vurderte eg å sende TB ein sms for å be henne møte oss og tråkke opp ein veg så me kunne kome oss lettare fram i den sviktande skaren. Heldigvis hadde eg lagt telefonen heime, så det blei med tanken, for det er dårleg stil å misbruke andres velvilje.
Eg smørar litt tjukt på nå, eg gjer det. For ein time av den totale tida gjekk me faktisk på brøyta veg, og då utelukkande for å lufte bikkja. Men det var lenge sidan eg hadde eti, og ein halvtime på svikefull sno kan ta livsgnisten av kven som helst.
***
Me leita høgt
-og me leita vidt
-og inni maurtuer med. Men ikkje fann me noko joletre.
Klokka er 20 og eg er segneferdig, men framleis ligg det 30 kaninskrottar på kjøkkenbordet som skal hengast opp i kjellaren, og like mange skinn er ute i ei balje og ventar på å bli salta. Klokka vekte meg i dag tidleg 6.30 for at eg skulle rekke å vere leksehjelp frå 8 til 9. Det same kjem til å skje i morgon tidleg. TB ba om permisjon i dag fordi ho ikkje diggar blod. I går kveld såg eg Hobbiten på kino og var seint i seng. Og sjølv om avliving av dyr er ein vesentleg del av joleforbredelsane, med tanke på kor mykje kjøt me har for vane å konsumere i denne høgtida, er det likevel ikkje forbundet med idyll. Derfor nøyer eg meg med å fastslå at det er det dagen har gått med til.
Takk for maten, små vener.
Verdens finaste Nissebo står for fyrste gong i finstoga mi. Bestemors nissar gjer det dei er best på, det vere seg trekkspilling, nekklatring, aking eller grautbæring, og dei gjer det godt. Og det er like stemningsfult å kikke inn glaset, og sjå inn på peisen, joletreet og den lille vevde fillerya, nå som før.
I dag har me rydda ned jolebutikken på Stabbestadbrygga for denne gang. Eg har selt ganske bra vil eg sei, men har framleis ein del ting att. Fire kaninskinn, eit granskogbilete, eit skåp med smijernsdør, nokre byggeklossesett, tinnhestar og føll, etikkettar, kort, togvogner og joletrær av hesjestaur og -tråd. Sjølvsagt byter eg gladeleg alt dette mot heilt vanlege pengar. Bare ta kontakt dersom du vil at eg skal pakke det fint inn og sende det til deg eller nokon du er glad i. Nemas problemas!
I kveld, etter nok ein lang dag på jobb i Kragerø og her heime, sprekk eg så det dundrar. Eg greier ikkje å vente lenger med puslespelet eg kanskje tenkte eg skulle spare til litt seinare, når eg får litt meir oversikt. Over gåver som skal produserast og husrom som skal pyntast og diverse anna forefallande før jol. Men det fiksar eg ikkje. For eg har prøvelagt dette puslespelet på Levang, og det er det mest frydefulle eg har vore borti på lange tider. Det appellerar så innmari til nerdehjernen min, den som er opphengt i mønster og fargar og detaljar. Kvar og ein av dei 1500 brikkene er så detaljrike og unike at ein kan finne dei att på lokket i løpet av eit halvt minutt. I ein annan skala sjølvsagt, så proposjonane må tas med i berekninga. Og teikninga er heilt absurd, med dei mest fantastiske og irrasjonelle begivenhetar. Det er tusen forteljingar i eit og same bilete. Det er altså så mange lag med glede inni denne asken, og hjernebarken boblar av glede over å få setje i gang. Derfor let eg Frank Sinatra synge jolesongar for meg, mens eg fyrar opp i omnen, ryddar av kjøkkenbordet og byrjar å sortere rammebrikker og bildebrikker. Hurra!
Hildegunn Lassemo 