Ulven mistar fårepelsen

Planen var å vente med sommarsveisen til litt seinare. Til eg var sikker på at det ikkje ville bli kaldt igjen. Men pollensessongen satte i gang og var til bry for bikkjas luftvegar, og det var kanskje ikkje nødvendig å bære med seg meir støv rundt enn nødvendig. I tillegg byrja kløen, og stadig fleir og støre hårdottar fann seg til rette under sofaer og inne i hjørner her inne i huset.

Då eg to dagar på rad fann flott på bikkja, eller snarare la merke til at bikkja hadde funne dei sjølv og nå punkterte dei iherdig med framtennane sine og ho litt etter fann ein råtten rundball å rulle seg i, avgjorde det saken. Bikkja mi er snart for nakenhund å rekne.

Reklame

Vingård grønn

Dei seiste dagane har inspirert til sivilisert uteliv. Ikkje av den typen der ein et med hendane, sitjande på ei tuve. Nei, eg tenkjer snarare på den varianten der ein lagar maten inne, dreg med seg alt av drikke, mat og dekketøy innefrå, for så og forte seg å ete før mjølka blir sur, eller middagen kald eller ein blir oppeten av knott. Det er desse måltida som skiljer sommaren frå dei andre årstidene, og dei er det verdt å feire.

Sidan eg anskaffa meg dette småbruket for seks års tid sidan har planen vore å kopiere dei gamle hagestolane som eg fann på låven. Men heller ikkje i år kjem eg til å prioritere det. Ein annan gong kanskje, men ikkje nå. Det er på ein måte ein del andre ting som kjem føre. Uansett, låven min er stappfull av møblar. Av containerfunn, gåver og loppemarknadar. Ein liten pep-talk og seks stolar og eit rundt bord med ileggsskive meldte seg frivillig som utteriør for sessongen 2012. Eg håpar jo at dei skal vare lenger enn ein sommar. Alle saman er laga av eik eller betre, så dei tåler bakkekontakten godt. Men fleire av hovedrolleinnehaverane har finerte detaljar, og finer er ikkje direkte foreneleg med vær. Det er derimot Drygolin, så eg håpar på det beste.

Grønfargen er den same som på inngangsdøra mi (ergo ikkje så syregrøn som det fotoet tilseier) og eg trur denne gjengen blir smell-lekre når eg får dandert dei med lause stolputer, markblomar og mygglys. Og der skal dei stå, under den store hengebjørka i lyse, lange sommarnettar.

Framdrift

Denne bildekrusellen krever javaskript.

Det er altså vår, og det er langt meir fristande å henge ute i den stadig lengre kvelden, enn å sitje inne framfor ein data og trykke på knappar. Når svarttrosten har byrja å synge i skumringa, og eg har plukka både hestehov, gåsungar og blåveis (om enn på Levang og ikkje her) så er våren etablert, og pågangsmotet og innsatsviljen kjem automatisk med han. Skogen min liknar meir og meir på ein park. Kvistar er blitt brent, og pølser er blitt grilla. Eg kastar lange blikk mot stolpeemnene og lurar på når eg skal byrje å priorietere jobben med å lage gjerdestolpar av dei. Eg kikkar utolmodig på krokusknoppane og ser at den store dammen på det vassjuke jordet blir støre for kvar time. Dei seiste dagane har maula sno, og endane følger snokanten lenger og lenger ut på jordet, eksalterte over at verda proposjonalt blir stadig støre.

Men det blir dårleg med egg for tida. Eg har konstatert at rugeegga ikkje blir til kyllingar. Ikkje bare er det gått langt over tida, men innhaldet skvulpar, og dei kyllingane eg har møtt er faste i forma. Derimot har det lagt seg ei høne til på dei same egga, så nå ligg det to høner, klint oppi kvarandre og byter på å stjele egg frå den andre. I morgon må eg avbryte det innbilte svangerskapet deira. Eg kan ikkje dele ut premisjonar i hytt og pine, det får vere grenser.

Eg kosar meg også over tanken på at eg snart skal sende tømmer på saga, og få tilbake material. Det er stas det, å halde seg sjølv med virke til vedlikehald av eigen låve. Det underbygger så til dei grader illusjonen om sjølvstyre og einevelde. Nå er jo behovet for vedlikehald så og seie prekært, og det i seg sjølv er kanskje ingen kjelde til begeistring. Men når eg har fått materialane i hus, då er det bare å bytte ut og bygge opp. Eg gidder ikkje putte hermeteikn rundt bare. Om eg klarer å lure meg sjølv til å tru at det er så enkelt, så kan de og få tru det. Kanskje er det gjort i løpet av ein langhelg. (Nå anar eg nok ein gong tendensen til å bli eit tidsopptimistisk kjøtthovud, men det er nå ein gong den eigenskapen som har fått meg dit eg er i dag, så han er ikkje utelukkande dårleg..)

Så enn så lenge syng eg med svarttrosten, det er ingen grunn til å bremse i medvind.

Storkjøkken for småfugl

Duggfrisk morgonfugl

Vår, tra-la-la vår !

Våren er i anmars og dei små innbyggerane i kongeriket 25/124 henger på hjørnet til langt på kveld. Dei går framleis inn i skumringa, men den let jo vente på seg, og så lenge dagsljoset tillet det vaggar, går og hoppar dei rundt langs grunnmuren og et det dei kan finne av små grøne strå og insekt som vil nyte vårsola.

Endeleg har tunet blitt bortimot bart. For det har ikkje vore bare enkelt å ta seg fram med store, flate hudbelagte føtar. Til tider har endane segla rundt på glattisen, særskilt dagane med litt overvatn på holka. I forsøk på å ta seg smidigare fram til dei bare flekkane som har vore, har nokre av dei teke vingane fatt og flaksa seg litt nærmare. Men dei er altså ikkje lenger noko særleg på flyging, desse domestiserte fuglane, og buklanding på stålis er ikkje nødvendigvis elegant. Men det blir betre grep med litt kram nysno på. 

I fjoset ligg ei høne på egg. Og sjølv om rasebeskrivelsen melder at desse fuglane ikkje skal vere gode rugehøner får statistikk vere statstikk. Hormoner er sterkare. Hormonelt sentralbyrå, dette er informasjon for dykk! Men eg var jo ikkje klar over at ho gjekk og bar på draumen om å bli ung mor slik midt på vinteren, så eg har teke unna egg kvar dag. Då ho byrja å ruge var det altså bare to egg der. Men fordi eg har vore ein del att og fram til Nesodden og ikkje plukka egg kvar dag blei det plutseleg fleir. For dei andre hønene reknar ikkje denne plassen som opptatt. Dei pressar deg inn i hjørnet ved sidan av henne og så har stadig nye egg rulla inn under magen til rugehøna. Til slutt satte eg eit kryss på dei seks egga som låg der og tok vekk dei som kom til. Høner rugar i 21 dagar, noko som inneber at dei eventuelle kyllingane skal kome denne helga. Eg gledar meg, og håpar dei kjem nokon lunde samtidig, iom at nokre av egga kom seinar. Og om det kjem nokre kyllingar må oppbevarast i bur, saman med høna, så dei ikkje blir kattemat som det fyrste dei gjer. Det er veldig, veldig spanande.

Bestemor

 

Dei tre seiste vekene har vore veldig prega av at eg har mista Bestemor mi. Eg kan ikkje fortsetje å skrive utan å nemne det, eg kan ikkje og vil heller ikkje hoppe heilt over kapittelet. For mens småbrukets innbyggerar feirar våren og med høge stemmar helsar livet velkommen, har Bestemor avslutta sitt. Sorgen er ikkje ubæreleg, men vemodet har farga dagane. For den Bestemora som har gjeve meg haugevis av gode minner, frå barndomsdagar på hytta, med roturar, historiar og høgtlesing, og frå byferiar med museumsturar og teater, den Bestemora er borte. Det var aldri kjedeleg når Bestemor var der. Ho fann alltid på noko. Det var hytter under bord og det var fiskebåtpledd festa mellom to stolar. Ho viste oss skjønnheten i blåbærblomar og las Jungelboka på nytt og på nytt.

Etter som tida gjekk, var det alltid så moro å gje henne ting eg hadde laga på skulane eg gjekk, for ho var så fantastisk god på tilbakemelding. Ho var ein meister til å vurdere kreasjonane mine med hjarta og alt eg tok i blei til kunst i hennar auger. Ho blei nesten 90 år, og ho feira jol med oss her hos meg denne jola, med ein liten svart kanin på fanget. Den var den fyrste i mitt hus, og eg er så glad for at eg fekk delt han med henne. Ho var nysgjerrig og kunnskapstyrst, var på bilferiar og hurtigruteturar med tette mellomrom, og ho broderte uendeleg mange bunadar. Ho hadde mange rundt seg og etter seg, og ho fekk leve heilt til ho døde. Men det hadde vore så fint å hatt henne her litt til.